Internetowe konsultacje dot. nazw rond

Bronisława Romanowska-Mazur

– Honorowa Obywatelka Legionowa. Urodziła się w 1926 roku w Śniadowie koło Łomży. W 1930 r. zamieszkała wraz ze swoimi rodzicami w Legionowie. Tuż przed wybuchem II wojny światowej w 1939 roku ukończyła Publiczną Szkołę Powszechną nr l i zdała do Państwowego Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Warszawie.

W czasie najazdu hitlerowskiego w 1939 roku Bronisława Mazur służyła w Pogotowiu Harcerskim. Razem z siostrami uczyła się na kompletach w Tajnym Gimnazjum i Liceum kierowanym przez prof. Jerzego Siwińskiego. Pod pseudonimem "Sosna" pełniła funkcję zastępowej w konspiracyjnych Szarych Szeregach. Była współzałożycielką drużyny Szarych Szeregów "Las". Brała udział w walkach powstańczych w Legionowie - służyła w punkcie sanitarnym i szpitalu powstańczym.

Po wojnie ukończyła studia wyższe w zakresie filologii polskiej w Warszawie. Przez 35 lat pracowała w Szkole Podstawowej nr 3, wychowując wiele pokoleń legionowian. Po przejściu na emeryturę nadal działa aktywnie w organizacjach kombatanckich: w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej oraz w Stowarzyszeniu Szarych Szeregów. Jest inicjatorem powstania Fundacji im. Wandy Tomczyńskiej w Legionowie. Ofiarnie działa na rzecz najbiedniejszych dzieci mieszkających na terenie powiatu legionowskiego.

Za służbę w konspiracji została awansowana do stopnia porucznika oraz odznaczona Warszawskim Krzyżem Powstańczym i Krzyżem Armii Krajowej. Posiada Medal Za Udział w Wojnie Obronnej 1939, Złoty Krzyż Zasługi i Srebrny Krzyż Zasługi dla ZHP.

W 2003 roku, w dowód uznania za wieloletnią pracę na rzecz naszego miasta, Rada Miejska nadała Bronisławie Mazur godność Honorowego Obywatela Miasta Legionowa.

Zmarła w 2018 r.

• Przejdź do oddania głosu

Piotr Pawłowski

- urodził się 30 marca 1966 r. w Legionowie, a sakrament Chrztu św. przyjął w Kościele pw. św. Jana Kantego w Legionowie.

Piotr Pawłowski stał się osobą niepełnosprawną, gdy miał 16 lat, podczas wakacji skoczył do wody. Od tamtej pory był prawie całkowicie sparaliżowany. Poruszał się na wózku inwalidzkim, wcześniej był wysportowany, grał w koszykówkę, a także uprawiał lekkoatletykę. Piotr Pawłowski malował ustami, najchętniej pejzaże i martwą naturę. Był założycielem Stowarzyszenia Przyjaciół Integracji i Fundacji „Polska bez barier” oraz twórcą i redaktorem naczelnym magazynu dla osób z niepełnosprawnością „Integracja”. Był także autorem wielu programów radiowych oraz telewizyjnych. Poza tym był człowiekiem m.in. Rady Programowej przy Muzeum Narodowym w Warszawie. Pasją życia Piotra Pawłowskiego stało się umożliwienie osobom z niepełnosprawnością normalnego funkcjonowania w społeczeństwie. Zaczynając od wprowadzenia zmian do systemu edukacji, dla dzieci z niepełnosprawnością, aż po uświadomienie iż osoby z niepełnosprawnością mogą być – jeśli tylko będą mieć pomoc – pełnoprawnymi obywatelami swojego kraju. Mając określoną wizję przyszłości i związane z nią ideały, żeby móc to wprowadzić w życie zainicjował w 1994 r. wydanie pisma „Integracja:”, a potem powstanie Stowarzyszenia Przyjaciół Integracji (1995). Trzy lata później, powołał do życia Fundację „Polska bez barier”, aby móc zamierzenia jeszcze skuteczniej realizować.

Dzięki Stowarzyszeniu i Fundacji zorganizował swoją pracę wokół idei – integracji jako normalności we wszystkich relacjach życia społecznego. W celu integracji społecznej Piotr Pawłowski edukował i informował o tym, jak wiele jest jeszcze do zrobienia, aby osoby z niepełnosprawnościami mogły zaistnieć zgodnie ze swoimi możliwościami oraz aspiracjami w życiu naszego kraju. Prowadził akcje edukacyjne na temat niepełnosprawności, organizował zarówno konferencje, jak i kampanie społeczne, koncerty oraz wystawy. Wydawał broszury, książki oraz czasopismo, tworzył programy telewizyjne i radiowe.

Wszystko, co robił Piotr Pawłowski od 1994 r. było w Polsce działalnością nowatorską. Jako pierwszy bowiem stworzył platformę porozumienia pomiędzy światem osób sprawnych i osób z niepełnosprawnościami. Dzięki temu – łatwiej jest pokonywać wszelkie bariery i stereotypy. Piotr był absolwentem Instytutu Studiów nad rodziną Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz podyplomowego studium etyki i filozofii Uniwersytetu Warszawskiego.

Otrzymał m.in. następujące nagrody i wyróżnienia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za całokształt pracy, Medal Edukacji Narodowej za wieloletni wkład w edukację osób niepełnosprawnych (2003 r.), Nagroda Pełnomocnika ds. Osób Niepełnosprawnych, wyróżnienie Międzynarodowej Niezależnej Fundacji Popierania Kultury Polskiej POLCUL, Nagroda im. Andrzeja Bączkowskiego za działalność w służbie społecznej, a w szczególności za upór i konsekwencję w rozwiązywaniu problemów społecznych, Katolicka nagroda TOTUS, Nagroda Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej za działalność humanitarną, Rada Miasta Gdyni przyznała Piotrowi Pawłowskiemu Honorowe Obywatelstwo Gdyni, Medal 400-lecia m. st. Warszawy i Muzeum Narodowego Bez barier.

Kampania Piotra Pawłowskiego „Niepełnosprawni – normalna sprawa” zaś zdobyła nagrodę Golden World Awards 2001 (International Public Relations Association) oraz nominację do nagrody ONZ, jako projekt realizujący idee zgodne z celami międzynarodowej społeczności, a także nagrodę dla najlepszej zrealizowanej kampanii społecznej w Konkursie Działań Public Relations „MEDIUM 2001”

Piotr Pawłowski zmarł 8 października 2018 r. w Warszawie r.. Spoczywa na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

Opracowano na podstawie danych od wnioskodawcy.

• Przejdź do oddania głosu